نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشیار حقوق دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران

2 دانشجوی دکتری حقوق عمومی دانشکدگان فارابی دانشگاه تهران، قم، ایران

چکیده

اصل 87 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران مصوب سـال 1358 نخست وزیر منتخب مجلس را مسئول تشکیل هیات وزیران و اخذ رأی اعتماد برای وزیران از مجلس قرار داده بود. با تصویب ماده 1 قانون الحـاق موادی بـه آیین نامه داخلی مجلس راجع به تقـاضای رأی اعتمــاد و نحوه برگزاری آن مصوب 9/5/1363 نخست وزیر موظف شد هم در آغاز هر دوره از مجلس و هم در شرایط مقرر در اصل 87 قانون اساسی پس از تشکیل و معرفی هیات وزیران از مجلس تقاضای رأی اعتماد کند. به علاوه، هیات وزیران بر اساس تمایل سیاسی اکثریت حاکم در پارلمان تشکیل می شد. این امر بیانگر تبعیت رأی اعتماد به وزیران از منطق پارلمانی نظام سیاسی بوده است. با بازنگری قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در سال 1368 رئیس جمهـور منتخب مردم مسئول تشکیل هیات وزیران و اخذ رأی اعتماد از مجلس شد. با تصریح به عدم لزوم اخذ رأی اعتماد جدید برای وزیران با تغییر مجلس در اصل 133 قانون اساسی و حذف سمت نخست وزیری، رأی اعتماد به هیات وزیران از منطق نظام پارلمانی به منطق نظام ریاستی متمایل شده است. رویه عملی رای اعتماد به هیات وزیران پس از بازنگری قانون اساسی نیز موید تبعیت از منطق ریاستی است.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

The Parliamentary or Presidential Nature of the Vote of Confidence to the Council of Ministers in the Constitution of the Islamic Republic of Iran

نویسندگان [English]

  • Javad Taghizadeh 1
  • Samaneh Taghizadeh Chari 2

1 Associate Professor, Department of Law, Mazandaran University, Babolsar, Iran

2 PhD student, Department of Public Law Department,Collage of Farabi, University of Tehran, Qom, Iran

چکیده [English]

Article 87 of the 1358 Constitution made the prime minister responsible for forming the Council of Ministers and obtaining a vote of confidence from parliament. After the approval of Article 1 of “the law on adding articles to the code of procedure of the parliament about requesting the vote of confidence and the manner of holding it” in 1363/ 5/9, the prime minister was obliged to request a vote of confidence from the parliament both at the beginning of each term of the parliament and in the conditions stipulated in Article 87, after the formation and introduction of the Council of Ministers. In addition, the Council of Ministers was formed based on political will of parliamentary majority. This indicates that the vote of confidence to the ministers follows the parliamentary logic of the political system. After 1368 revision of the Constitution, president made responsible to obtain a vote of confidence for the Council of Ministers after being formed. By stating that “with the change of the parliament new vote of confidence will not be necessary” in Article 133 and removing the post of prime minister, the political system approaches the presidential system. The practical procedure of vote of confidence, after the revision of the Constitution, also confirms the adherence to the logic of the presidential system.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Council of Ministers
  • Constitution
  • Vote of confidence
  • Presidential System
  • Parliamentary System
الف) فارسی
- امامی، محمد و موسوی، نصرالله، (1391)، درآمدی بر بنیادهای حقوق اساسی و نظام­های سیاسی، چاپ اول، تهران: میزان.
- بشیری، عباس (1388)، انقلاب و پیروزی، کارنامه و خاطرات سالهای 1357 و 1358 هاشمی رفسنجانی، تهران: دفتر نشر معارف انقلاب، چاپ سوم.
- بوشهری، جعفر، (1376)، مسائل حقوق اساسی به انضمام ترجمه قوانین اساسی فرانسه، آلمان، انگلستان، آمریکا و شوروی، چاپ اول تهران: دادگستر.
- پروین، خیرالله، (1392)، الزامات و آموزه­های حقوق اساسی، چاپ اول تهران: میزان.
- تقی­زاده، جواد، (1392)، تقریرات درس حقوق اساسی تطبیقی، مقطع کارشناسی ارشد حقوق عمومی دانشگاه مازندران، نیمسال اول تحصیلی.
- خلیلی، محسن، (1379-1378)، «مقایسه مسأله بازنگری در دو قانون اساسی مشروطیت و جمهوری اسلامی»، پژوهشنامه متین، سال دوم، شماره‌های 5 و 6.
- راعی گلوجه، سجاد، (1387)، دولت­های شهید رجائی، شهید باهنر و آیت­اله مهدوی­کنی، چاپ اول، تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی.
- روابط عمومی نخست وزیری، (1360)، چگونگی انتخاب اولین نخست وزیر جمهوری اسلامی ایران و مکاتبات رجایی با بنی­صدر، چاپ دوم، تهران: دفتر تحقیقات و انتشارات.
- رحیمی مقدم، حسین (1394)، نظام حقوقی کابینه (مطالعه تطبیقی قواعد حاکم برانتخاب اعضای کابینه در ایران، آمریکا و انگلستان)، چاپ اول، تهران: جاودانه- جنگل.
- زرنگ، محمد، (1384)، سرگذشت قانون اساسی در سه کشور ایران، فرانسه وآمریکا، چاپ اول، تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی.
- زیباکلام، صادق و اتفاق­فر، فرشته سادات، (1387)، هاشمی بدون رتوش (پنج سال گفتگو با هاشمی رفسنجانی)، چاپ دوم تهران: روزنه.
- ساعد وکیل، امیر و عسگری، پوریا (1388)، قانون اساسی در نظم حقوقی کنونی، چاپ سوم، تهران: مجد.
- (1380)، صورت مشروح مذاکرات شورای بازنگری قانون اساسی، جلد اول (جلسات 29 – 41)، چاپ دوم، تهران:  اداره کل امور فرهنگی و روابط عمومی مجلس شورای اسلامی.
- طباطبایی مؤتمنی، منوچهر، (1386)، حقوق اساسی، چاپ یازدهم، تهران: میزان.
- عبداله­پور، احمد، (1369)، نخست وزیران ایران، چاپ اول، تهران: کانون انتشارات علمی.
- علی بابائی، داود، (1384)، بیست و پنج سال در ایران چه گذشت: از بازرگان تا خاتمی، از نوزده دی ماه 56 تا پانزده بهمن 58، جلد اول، چاپ دوم، تهران: امید فردا.
- عمید زنجانی، عباسعلی، (1387)، مبانی حقوق اساسی، چاپ اول، تهران: مجد.
- قاضی شریعت­پناهی، ابوالفضل، (1383)، بایسته­های حقوق اساسی، چاپ دهم، تهران: میزان.
- قاضی «شریعت پناهی»، ابوالفضل، (1383)، حقوق اساسی و نهادهای سیاسی، چاپ دوازدهم، تهران: میزان.
- کاتوزیان، ناصر، (1391)، زندگی من، چاپ چهاردهم، تهران: شرکت سهامی انتشار.
- محمودی، عبدالحسین، (1389)، حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران: تحلیلی بر قانون اساسی، چاپ اول، تهران: موج اندیشه.
- هاشمی، محمد (1388)، حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران، جلد اول، چاپ نهم، تهران: میزان.
- هاشمی، محمد، (1386)، حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران، جلد دوم، چاپ پانزدهم، تهران: میزان.
- هاشمی، سید محمد، (1369)، «بررسی تطبیقی و موضوعی بازنگری قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران»، مجله تحقیقات حقوقی، سال اول، شماره 8
- هریسی­نژاد، کمال­الدین، (1392)، حقوق اساسی تطبیقی، چاپ سوم، تبریز: آیدین.