نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسنده
عضو هیئت علمی دانشگاه خوارزمی
چکیده
انقلاب ایران به عنوان تحولی که عموم اقشار اجتماعی در آن حضور داشتند، دگرگونی عمیقی در بنیادهای نظم سیاسی جامعه به همراه آورد و به پایهریزی نهادهای تازهای در ساخت قدرت و دولت پس از انقلاب یاری رساند. با وجود ضعف سازوکارهای حزبی وسازمانی مدرن، این نهادهای دولتی و رویهای جدید ، با توفیق در بسیج منابع و مقابله با انواع بحرانهای پیش رو همانند شرایط ناامنی ناشی از فروپاشی نظم پیشین،درگیری جناحهای قدرت، حرکتهای جداییخواه قومی و بروز جنگ تحمیلی، زمینه استقرار وتثبیت نظم سیاسی نوین را در فاصله نسبتا کوتاه دی ماه 1357 تا خرداد 1360 فراهم نمودند.دغدغه مقاله واکاوی چگونگی توفیق نخبگان انقلابی،درساخت نهادهای کارآمد دولت است.مهمترین ادعای مقاله در قالب فرضیه این است که "نخبگان انقلابی ایران در سه سال نخست پس از پیروزی انقلاب(به عنوان لحظه سازنده)،در مواجهه با بحرانهای پیش رو و مقتضیات ایجاد نظم سیاسی نوین،به نهادسازی از پایین متوسل شدند که نتیجه آن ایجاد نهادهای توانمند درحمایت از رژیم سیاسی جدید(همانند ولایت فقیه،شورای انقلاب) و استقرار و تثبیت نظم سیاسی نوین(همانند کمیتههای انقلاب اسلامی و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی)بوده است." مقاله در تشریح رویدادهای مرتبط با ساخت نهادهای دولت درسالهای اولیه انقلاب که از آن با عنوان لحظه سازنده نهادها یاد شده، از رویکرد نهادگرایی تاریخی و روش تاریخی-علّی متکی بر این رویکرد بهره گرفته است .مقاله نشان می دهد که دستکم یکی از عوامل مهم قابلیت بالای نظام انقلابی در مهار ومدیریت بحرانهای متعدد پیش رو موفقیت پروژه نهادسازی آن بوده است.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
Methods and Aspects of Institution Building in the Process of State Making after Revolution: A Historical Institutionalism Approach
نویسنده [English]
- saeed mirtorabi
member of faculty in kharazmi university
چکیده [English]
Iran’s revolution as a profound social change in which most part of population took part heavily changed the fundamental aspects of political order in the country and helped to set new institutions in power and state structures after revolution. These institutions were helpful in harnessing extreme domestic and foreign crisis that emerged soon after the revolution. Revolutionary elite in Iran in a rather short term between January 1979 and May 1981, succeeded in establishing new political order after revolution. The main claim of the article as its hypothesis is that “Iran revolutionary elite in three years after revolution (as critical juncture) in response to huge crises and necessities of building new order inclined to institution building from the bottom and as a result effective institutions for supporting new political regime and new political order were formed.The article studies making of some new governmental institutions and revolutionary organs and emergence of new political behavior in the first years after revolution and searches the causes of their successful functions in managing crisis and sustaining new emerged political order. The article uses historical institutionalism as its approach and historical-causal analysis as its methodology. The article shows that high capabilities of revolutionary system in managing crises originated from this mode of institution building.
کلیدواژه‌ها [English]
- State Building
- Historical Institutionalism
- Institution Building
- Political Regime
- Political Order
)